Verme mevsimiyken ver...

Esselamu aleykum ve rahmetullah...

Bugün cuma, mübarek olsun inşâAllah, kötü haberlerin azaldığı, iyi haberlerin çoğaldığı, insanlığın kalbine bolca edep ve merhametin doğduğu bir gün olsun inşâAllah...

İçim sıkılıyor, ruhum daralıyor, mutsuzum kelimenin tam anlamıyla... Nedeni belirsiz, yani bir çok nedeni var, insanlığımdan, insan olmanın erdemine varamayışımızdan utanıyorum...

Van'da bir deprem oldu, Türkiye ayaklandı elhamdülillah... Yardımlar gönderdik, dualarımızla orada olduk, onlarla ağladık enkazların altından çıkan cansız bedenlere ve yine onlarla sevindik enkaz altından doğan umut ışıklarına...

Ama bitmedi, Van hala ağlıyor... Ağlıyor o masum insanlar, çünkü acı bitmedi, depremi unutmaları zaten mümkün değilken, artçılar, soğuk, açlık, hastalık, yangın... peşlerini bir türlü bırakmıyor... 

Ve en çok da can yakan bir türlü ihtiyaç sahiplerine ulaş(a)mayan koordinesiz yardımlar!... 90 hanesi olan bir köyde hala 30 çadır var örneğin, depremin üzerinden neredeyse 1 ay geçmesine rağmen... Nerede devlet, nerede toplanan milyonlar?... Haber kanallarında gördüğümüz acı deprem manzaralarına kanal değiştirerek yardımcı olamayız!... Yüreğimiz dayanmıyor değil mi, görmek istemiyoruz o manzaraları, iştahımız kaçıyor, neşemiz gidiyor... Peki ya o insanların suçu ne, kimin günahının bedelini ödüyorlar? Görmek bile istemezken ya bunları yaşayanlardan biri de biz olsaydık?... Lütfen ellerinizi vicdanlarınıza koyun ve madden manen ne yapabiliyorsanız yapın o masum insanlar için!...

Bugün verme mevsimi, verin o halde, kurtulun ağırlıklarınızdan ve verin verebildiğiniz kadar... Vermekte yarışalım bu sefer, kardeşlerimiz için... Kalplerimiz kararmadan, vicdanımız körelmeden verelim...