Bu çiçeklerin adını bile bilmiyorum! O kadar ilgiliyim.

3 yıldır arkamda duran ve bakımlarını inadına öğrenemediğim çiçeklerimin kuruyan yapraklarını topluyorum... Ve binbir türlü düşünce aklımı istila ediyor...

Yakında işten ayrılacağım için onlarla bir başkası ilgilenecek, benden daha iyi bakacağına eminim... Seviniyorlar mıdır acaba gideceğim için, gittiğimi hissederler mi, nihayetinde 3 yıldır beraberiz yani ne bileyim, masam, bilgisayarım hissetmese de, arkamda nefes alan çiçekler hisseder yokluğumu diye düşündüm bir an(yani istedim)... 

İş yerimi çok seviyorum, bu sakinliği ve edebi çevremdeki işyerlerinde pek göremediğimden kıymetini bildim her zaman, şükrümü yaptım, pek de şikayet ettim sayılmaz durumumdan... Buradan hep memuriyet dolayısıyla ayrılacağıma inandım. Geçen yıl çabaladım da bunun için ama maalesef gerçekleştiremedim ve bu yıl memuriyet çalışmalarına evde devam etmek için ayrılmak zorundayım... Nasıl zor; bir alışkanlığı terk etmek, sevdiğin bir yerle bağlantını koparmak...

İnsana bazen zor geliyor çalışmak, mesela ben kitap okumayı çok seviyorum, kimse dokunmasa sabahtan akşama kitap okuyabilirim, ama iş ders çalışmaya gelince o pek mümkün olmuyor, kitap okumada sağladığım adaptasyonun yarısını ders çalışırken sağlayamıyorum, sürekli kalkma, bir şeyler yiyip-içme, birileriyle konuşma, gezinme ihtiyacı hissediyorum ve tekrar başına oturup derse başlamam baya uzun sürüyor tabi... Bir de ders çalışırken uykunun gelmesi var ki, o tam bir felaket :r

Mesele şu ki, çabalamak zorunda olduğum şeyi aslında istemiyorum! Memuriyet, hiç bana göre değil, yani bu ofiste oldukça rahatım, kalabalık bir ortamda değilim, çalışma arkadaşlarım çok iyi ama memuriyet öyle olmayacak ki, bir sürü insan, hepsiyle arkadaş olmasan bile merabalaşmak şart. Sürekli arkandan konuşan insanlar, her halini tavrını süzenler.. Ne bileyim her şey gözümde büyüyor(görüyorum çünkü!)... Bir de dini hassasiyetler var ki oralara girmek bile istemiyorum.. Şimdi de çok dikkat edemiyorumdur belki ama, bu ofisin içinde bir fanusta gibiyim, dairede bu fanus kırılacak, ya kendime mukayyet olamazsam, olduğum halden ileri gitmek şöyle dursun mevcut halimi koruyamaz aşağıların aşağısına düşersem...

İşte bu şeyler beynimin içini kemiriyor ve ben sırf çevremdeki insanlar mutlu olsun diye bunu yapıyorum...

İslamiyette kadının çalışma hayatındaki yeri yok biliyorsunuz ve bu gayette yerinde bir durum bence. Kim ne derse desin kadının her hali avret; gülmesi, konuşması, bakması... Kendini muhafaza etmenin zor olacağına inanıyorum ve görüyorum ki muhafaza edebilen insan sayısı da gitgide azalıyor maalesef...

Hasılı istediğin bir şey için çabalamak nasıl zevk ve azim veriyorsa, istemediğin bir şey için çabalamak da tam aksi üzüntü ve sıkıntı veriyor insana... Yüreğimin içindekini bilen Allah hakkımda en hayırlısı neyse onu versin. O(c.c) en güzelini bilir.. :)

Öyle, kendi kendime(!) bi dertleşeyim dedim...

Ha bir de kenardaki notlar'a not düşmeye başlayalı 2 yıl oldu bugün...