Puƒƒƒ

 Kimselere   diyemiyorum,  dağdaki çoban  olup   kuyulara bağırmak  istiyorum,   "kral midasın kulakları eşek kulaklarııııı.." gibi..

Bazen o kadar sıkılıyorumki insanlardan kimseyle konuşmak zorunda olmasam, odamdan hiç çıkmak zorunda kalmasam,.. Bunaltıyoruz bazen birbirimizi, derlerya hani    "bi huzur ver be kardeşim."   öyle işte. Huzur istiyorum sadece.. çok şey mi?

Suyla  dolu  bir  kabın  üzerindeki    gül  yaprağı  olmak  istiyorum..   Ne dahil olmak,  ne  dışında   kalmak..
Hayata ve insanlara..

Birbirimizi kırmakta o kadar ustayızki bir anda olup bitiveriyor herşey, söz öyle acımasız bir silahki hedefi   hiç şaşırmıyor, direk kalbinden vuruyor. Daha sonrada ne yapsan nafile, hoş o çaba bile takdir edilebiliyor  bazen, ama öyle insanlarda varki hatalarını telafi etmeye çalışmak şöyle dursun, farkına bile varmıyorlar..

Yoruldum artık, kırılamıyorum bile, tavşan ve dağ misali ..

Hayatımın düzene girmesini istiyorum, yaşamak zorunda olduğum durumları  yaşamak   istemiyorum,   tabi  bu sıkıldığım şeyler bittiğinde, hayatımda  olmasını  istemeyeceğim şeyler yine  olacak, biliyorum. Ama şuan     tek bildiğim bu durumdan çok sıkıldım.!

Vesselam..