Eksiğim/sin

 İki yaralı kalpten başka kim daha çok anlayabilirki birbirini.. O öyle bir bağki, kendin gibi bilirsin karşındakini, anlarsın.. Bu bağ insanın yarasının kabuk bağlamamasına neden olur, ama yinede mutlu eder. Çünkü seni anladığını bildiğin biri vardır artık karşında..
Mutluluktan çok mutsuzluklar bağlar, insanları birbirine. Çünkü insan mutluluğu gibi üzüntüsünde de yalnız olmamak, kucaklanmak ister. Acınmak değil. Bunu asla istemeyiz..
Bencillikmidir anlanmayı istemek? Eğer karşındaki senin durumunda değilse, senin gözünde asla anlayamaz seni. Doğru yaşanmadan öğrenemezsinki hiçbirşeyi.. Ortak paydalar herzaman daha kolaydır.

Keşke mutsuzluklarla değil, mutluluklarla ortak olsak birilerinin yaşamına..

Bir gün, bir bilge, kendi türleriyle uçmayı reddeden iki ayrı cins kuşa rastlar, yol kenarında. Hayli merak eder, bu iki farklı yaratığın nasıl olup da kendi aileleriyle, ait oldukları yerlerde yaşamak istemediklerini, nasıl olup da bir yabancıyı kendi kardeşlerine yeğlediklerini..
Biri karga, biri leylek..
O kadar farklıdır ki kuşlar, ihtimal veremez birbirlerini sevdiklerine, türdeşleriyle değil de, birbirleriyle uçmayı yeğlediklerine..
Öyle ya, karga dediğin kargalarla uçmalıdır, leylek dediğinse leyleklerle..
Yaklaşır ve merakla inceler kuşları..
Tâ ki, her ikisinin de topal olduğunu keşfedinceye kadar..
O zaman anlar ki, birlikte kaçar, birlikte uçar, beraber yaşamaları beklenenlerin yanında tutunamayanlar..
O zaman anlar ki, sahip oldukları değil, sahip olmadıklarıdır kimilerini birbirlerine yakın kılan.. Topal kuşlar birbirlerinin \'arızalarını bilir ve sömürmek ya da örtmek yerine kabullenirler öylesine..
En sahici dostluklar ortak varlıklar üzerine değil, ortak yoksunluklar üzerine kurulanlardır. Aynı şekilde zengin, aynı şekilde mesut olanların, ortak paydaları sabun köpüğü gibidir, uçar..
Ortak acı, ortak hüzün, ortak pürüzdür esas yakınlaştıran, yaklaştıran..


Mesnevi/Hz. Mevlana