An/lık Küçülme/ler

Büyüklüğümüzün değerini anlamayız çoğu zaman. Halbuki özenle, emekle büyümüşüzdür, hiçte kolay olmamıştır. İnsanların gözünde büyümek, güvenilen, saygı duyulan olmak.. Bunları kazanmak uzun yıllar alır. Kaybetmekse o kadar kolayki, anda küçülüverirsin, hiç çaba sarfetmen gerekmez.

Hata götürmeyiz ...

Karşındaki, "şimdiye kadar bir hatasını görmedim bu ilk" yada "olsun herkes insan oda hata yapabilir".. gibi şeyler söylemez... Gözlerinde değer kazanırken yaptığınız şeyler, bir anda hafızalarından silinir ve o an yaptığınız hata kalır akıllarında. Artık sizi eski hal ve tavırlarınızla değil, sadece o hatanızla anarlar.

Acımasızca belki, ama böyledir. Belki bizde yapıyoruzdur aynısını. Önceden çok sevdiğimiz canımız ciğerimiz dediğimiz arkadaşımızı, dostumuzu.. yaptığı tek bir hatayla silebiliriz hayatımızdan. Yapanda yapılanda bu kadar acımazıs olmamalı. Yapan, farkında olmalı, kendine yakışanı yapmalı.Yapılanda (olmazda), "kızgın bir anına denk geldi heralde, morali bozuk bir anına denk gelmiştir,böyle biri değil yapmaz böyle şeyler"...diyebilmeli. Bu büyüklüğü gösterebilmeli.

Ama nolursa olsun, karşımızdakinden bu fedakarlığı beklemeye hakkımız varmı? bilemiyorum. Kendinden beklendiği gibi davranmalı insan. Affedilemiyor işte, yok sayılamıyor...

 

 

"Birisi seni övdüğünde tevazu gösterip (güya) hakkı seyir kolaydır. Ya sana küfredene yorumsuz kalabiliyormusun?"