Hep dengesizdi ona olan ilgim...
Ya suyunu fazla verip dibini çürütüyor, yada hep geç kalıp tam ölmek üzereyken suluyordum onu...
Dün bir kez daha tam ölmek üzereyken kurtardım, yine eğmişti boynunu, soldurmuştu yapraklarını ve ben su verdim tam kendinden vazgeçtiği anda...
Hep tarif edilir; "toprağını nemli bırak, ne daha çok ne de daha az ver suyunu" diye... Ama hiç tutturamadım o dengeyi, utandım...
Neler diyordur kim bilir duyamadığım kelimeleriyle bana; "yeter artık, bırakta solayım, sende kurtul bende!" veya "adamakıllı ilgilen ikimize de yaşatma her seferinde bu eziyeti" gibi...
