İçlenme/ler..

Bu sabah ismimi duyduğumda heyecanlandım, ürktüm bir an. 

Sen sandım, olamayacağını bile bile...

...

En kötüsü de yitirildiğinde elde olanı, hep güzellikle hatırlamak... 

İstem dışı... 

Unutmak kırgınlıkları...

...

İsmimi söylediğinde, sesini duymayı özledim...

Kızdığında yüzünün aldığı şekli (bile) özledim...

(Zaten gülerken düşleyemiyorum seni, yoksa çok gülmez miydin?.. 
Hep sinirli, kızgın mıydın bir şeylere/birilerine...)

Sen! dediğinde susmayı....

yoruma kapalı...