"Bilmiyor ki bir bağımlılık olabilir; yerli yersiz durmadan etrafındakilere "kusura bakmayın" dedikçe, bakılacak kusurları artar insanın."
Elif ŞAFAK/Siyah Süt
Elif Şafak'ın kitabından yaptığım bu alıntı resmen benim hayat felsefem.. Elbette hepimizin kusurları var, bu kusurların bazen farkında olup gereğini yapar, bazense farkında bile olmayız. Ama bazılarıda var ki, vara yok'a özür diler, yada yaptığı hatayı alışkanlık haline getirir, her yaptığında da özür diler...
Bu mantık bana tamamen ters, bi hata yaptıysam bunu iki kelimenin arkasına saklanarak halledemem. Telafisini yapmam lazım.
Karşımdakinden de bunu beklerim, "özür dilerim", elbette güzel bunu yapabilmek, lakin özrünü diledikten sonra fiilen hatanı sürdürüyorsan çokta anlam ifade etmiyor benim için. Bu tamamen beni dikkate almadığın anlamına gelir.
Bazen arkadaşlarıma ifade ediyorum bunu, "özür dileme, tekrar etmesin bu benim için yeterli.." Onlar bunu farklı yorumluyorlar, gurur yapıyormuşum, burnumdan kıl aldırmıyormuşum, özür dilemeyi sevmiyormuşum...vs. Kardeşim iki kelime senin için herşeyi çözüyorsa amenna.. Ama benim için çözmüyor, napabilirim...